Υπάρχουν λοιπόν δράκοι που νιώθουν μόνοι; Μόνοι και φοβισμένοι; Κι άλλοι δράκοι που στέκονται στα κατώφλια των παλιών σπιτιών και λένε ιστορίες ξορκίζοντας τη μοναξιά;

Υπάρχουν, μας λέει η συγγραφέας Εύη Γεροκώστα στο καινούργιο της βιβλίο, Μια μέρα που έγινε νύχτα. Είναι σίγουρο πως υπάρχουν. Να, ένας δράκος, μας λέει, ένας λαστιχένιος κίτρινος δράκος στέκεται στο κατώφλι του παλιού σπιτιού και λέει ιστορίες για δράκους που νιώθουν μόνοι, αλλά φοβούνται να το πουν.

Οι ιστορίες του είναι παλιές, είναι του Μια φορά κι έναν καιρό, του Κάποτε, του Από πάντα, αλλά αυτός και οι άλλοι δράκοιείναι του καιρού μας. Ζούνε κοντά μας, περνάνε από δίπλα μας, σχεδόν μας ακουμπάνε. Το σπίτι τους είναι απέναντι από το δικό μας. Κι ας μην τους βλέπουμε τις πιο πολλές φορές. Αυτοί είναι πάντα εκεί. Ακούραστοι, ιδανικοί ακροατές, διψασμένοι για τις ιστορίες…

Μέχρι που… μια μέρα που έγινε νύχτα, ο λαστιχένιος κίτρινος δράκος αποφάσισε να μην πει την ιστορία. Και τότε; Τι έγινε τότε;

Η Εύη Γεροκώστα γυρίζει ανάποδα την εικόνα. Εκείνη την παλιά εικόνα, που ρίζωσε μέσα μας. Για τον δράκο τον κακομούτσουνο, τον γιγάντιο, τον δράκο με τα τεράστια χέρια που μας παίρνει στη χούφτα του και μας κάνει μια χαψιά. Για τον δράκο-απειλή. Τον θηριώδη δράκο που φράζει τον δρόμο μας και μας εμποδίζει να προχωρήσουμε κι εμείς πρέπει να παλέψουμε μαζί του,να τον νικήσουμε. Και πόσο εύκολο είναι να νικήσεις έναν δράκο;

Μπορεί όμως και να μη γυρίζει ανάποδα την εικόνα. Μπορεί μόνο να τολμά. Ναι, αυτό είναι, τολμά. Τολμά να πλησιάσει έναν δράκο. Εμείς την ακολουθούμε. Στεκόμαστε κοντά του. Ακούμε σχεδόν την αναπνοή του, τόσο κοντά του.

Και τότε βλέπουμε

έναν δράκο μόνο

έναν δράκο λυπημένο

έναν δράκο φοβισμένο.

Αγγίζουμε

έναν δράκο τρυφερό

έναν δράκο μαλακό

σα λάστιχο.

Ακούμε

το τραγούδι του

σπαρακτικά όμορφο

που μας λέει να μη φύγουμε.

Ακούμε

την καρδιά του να χτυπά.

Ναι, δε θα το πιστέψετε

και οι δράκοι έχουν καρδιά.

Και είναι κόκκινη, κατακόκκινη και απαλή

σαν καρδιά μικρού παιδιού.

Μυρίζουμε

εκείνη την αξέχαστη μυρωδιά του τότε

τότε που ήμασταν μικρά παιδιά και σβήναμε τις ανορθογραφίες μας

με τη γόμα μας τη λαστιχένια.

Γευόμαστε

μπαίνουμε στη μικρή κουζίνα του δράκου

ατρόμητοι τώρα

και γευόμαστε μαζί του το λιτό του γεύμα

ψωμί και τυρί

γεύση αξεπέραστη, του πάντα.

Μέχρι που… μια μέρα που έγινε νύχτα, ο λαστιχένιος κίτρινος δράκος αποφάσισε να φύγει. Και τότε; Τι έγινε τότε;

Η Εύη Γεροκώστα, μεταφράστρια, αφηγήτρια, βραβευμένη συγγραφέας, μας δίνει με το λιτό, ποιητικό της κείμενο μια σπαρακτικά τρυφερή ιστορία για τη λύπη, τον φόβο, την ανάγκη. Σοφά και με τέχνη μάς οδηγεί μέσααπό το δάσος των επαναλήψεων καιη ψυχική μας ένταση μεγαλώνει, μεγαλώνει, γίνεται βουβή κραυγή. Μέχρι που… ένα κίτρινο φωτάκι μάς δείχνει τον δρόμο.

Διαβάζοντας το Μια μέρα που έγινε νύχτα είναι σα να παρακολουθούμε μια χορογραφία. Μια χορογραφία της μοναξιάς, αλλά και της λύτρωσης. Εκείνης της λύτρωσης που φέρνει το μοίρασμα. Εκείνης, που κουβαλούν οι ιστορίες.

Η συγγραφέας, κρατώντας τον λαστιχένιο κίτρινο δράκο της από το χέρι, μας τραγουδά ψιθυριστά:

Μη φοβάσαι. Κι αν όλα χαθούν, υπάρχουν οι ιστορίες τους. Κι αν όλα χαθούν, υπάρχεις εσύ που μου τις έλεγες. Σε θυμάμαι.

Ο ζωγράφος Ανδρέας Κούρτης αποτυπώνει με ιδιαίτερη ευαισθησία αυτή τη λεκτική χορογραφία και μας καλεί να μπούμε μέσα στο εικαστικό του σύμπαν και να το ψηλαφίσουμε.Οι Εκδόσεις Χριστάκης υπογράφουν μίαέκδοσηυψηλής αισθητικής.

Μια μέρα που έγινε νύχτα, ένα παραμύθι για μεγάλους.

Μια μέρα που έγινε νύχτα
Εύη Γεροκώστα
εικονογράφηση: Ανδρέας Κούρτης
Χριστάκης
45 σελ.
Τιμή € 15,00

Twitter