Τρία ποιήματα της Καίτης Βασιλάκου
Οι μεγάλοι μιλάνε
Οι μεγάλοι μιλάνε,
λένε λέξεις παράξενες,
λένε ιστορίες, ονόματα,
βάζουν ένα κομμάτι μήλο
στο κρασί τους,
έξω φυσά και βρέχει,
στο ραδιόφωνο
άρχισε η αντίστροφη μέτρηση
για τη νέα χρονιά.
Το παιδί παρατηρεί βουβό
και αντιγράφει εικόνες
και συσσωρεύει αναμνήσεις.
Θα γυρίσουν αυτές στοιχειωμένες
κάποια μέρα μακρινή
για να το τυραννήσουν,
αλλά κανείς δεν το υποπτεύεται αυτό,
κανείς δε δίνει σημασία στο παιδί,
γελούν,
λένε ευχές, αστεία
και την ίδια στιγμή
εγγράφονται όλα
ως φαντάσματα του μέλλοντος
στη χλωρή του σκέψη.
Ηχεί παράξενα η φωνή μου
Ηχεί παράξενα η φωνή μου
μέσα στο άδειο σπίτι,
όταν μιλώ με τις σκιές μου.
Εκείνες δε μιλούν.
Κάθονται στις γωνίες,
ακούν,
σκέφτονται αλλόκοτα.
Προσπαθώ
να είμαι καλή μαζί τους,
κομμάτια γίνομαι
να τις ευχαριστήσω.
Εδώ μαζί και οι τρεις
Εδώ μαζί και οι τρεις
-μια ζωντανή,
δυο πεθαμένοι-
αγαπιόμαστε,
με πάθος και λατρεία
αγκαλιαζόμαστε,
φιλιόμαστε,
ένα γινόμαστε.
Όχι, δεν σας αφήνω
να μου φύγετε.
Μαζί μου εδώ θα μείνετε
μέχρι το θάνατό μου.
Μονάχο δεν εγκαταλείπουν το παιδί τους
οι καλοί γονείς.