Πώς να τα βάλω με τον κόσμο των παιδιών; Πώς να αναμετρηθώ με την αχαλίνωτη φαντασία τους; Πώς να μετουσιώσω το αδιόρατο σε κάτι συναρπαστικό; Ίσως με την έμπνευση, η οποία με ωθεί σχεδόν αντανακλαστικά στη δημιουργία. Αυτή τη φορά στη δημιουργία του παιδικού παραμυθιού Ο ήλιος μου!

Το παραδέχομαι. Λειτούργησα περισσότερο ως θηρευτής. Την κυνήγησα μέχρι να μην έχει πού να πάει και τη συνέλαβα με μοναδική πρόθεση να φυτέψω στην καρδιά του αόρατου τον σπόρο ενός πρωτόγνωρου κόσμου. Ενός κόσμου απτού και φανταστικού συνάμα. Ενός κόσμου που προκύπτει κάπου ανάμεσα στην πιο αθόρυβη στιγμή και στην πιο έντονη έκρηξη της ζωής.

«Μπαμπά, πότε θα έρθει ο φίλος μου ο ήλιος για να παίξουμε;» ρώτησε ο γιος μου μία συννεφιασμένη μέρα, λίγες μέρες αφού είχε σβήσει τα δύο κεράκια στην τούρτα του. Αυτό ήταν! Η περιπέτεια των δίδυμων σταγόνων βροχής, της Σίντι και της Σάντυ, μόλις ξεκίνησε. Εκεί το χρωστάω λοιπόν… στην ανεξάντλητη περιέργεια, στον ανυποχώρητο πόθο του Απόλλωνα να ανακαλύψει και να ερμηνεύσει τον κόσμο με έναν τρόπο ολόδικό του.

Στις σελίδες του παραμυθιού, η πένα μου έγινε πηδάλιο. Με οδήγησε σε αχαρτογράφητα νερά της απεραντοσύνης του εξωτερικού κόσμου, αλλά και στις αβύσσους του εσωτερικού μου. Έγινε πινέλο ζωγραφίζοντας με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, για να μαρτυρήσει τελικά τη σχεδόν αθεράπευτη και κατά τι εμμονική πίστη μου στην αγάπη. Μάλλον εκεί οφείλει την υπόστασή του Ο ήλιος μου ως ωδή στην αιώνια περιπέτεια της ανθρώπινης ψυχής γύρω από την αναζήτηση της αγάπης, της φιλίας και του πραγματικού νοήματος της ζωής. Με πλήρη συνείδηση, σταχυολόγησα και επένδυσα στην πιο ισχυρή και συγκινητική μορφή της αγάπης, την αυτοθυσία. Την τέντωσα ως ιερή χορδή στην αφήγηση μέχρι να σπάσει και να αγκαλιάσει όχι τις μεγάλες, ηρωικές πράξεις, αλλά τις καθημερινές στιγμές κατανόησης, τα θραύσματα αλληλεγγύης. Και εγένετο μία ιστορία ενηλικίωσης, μία τρυφερή περιπέτεια αυταπάρνησης.

Όταν είσαι παιδί, δεν σταματάς να παίζεις και να κρατάς στα χέρια σου όλη τη δύναμη να μεταμορφώσεις τον κόσμο.

Εκεί, η μικρή Σάντυ αντιμετωπίζει τον μεγάλο φόβο για την απώλεια της ταυτότητας, αναμετράται με την ανάγκη να διατηρήσει τους ξεχωριστούς δεσμούς της με τον ήλιο, ενώ προτάσσει την αγάπη για τον φίλο της πάνω από τις δικές της ανάγκες και φόβους. Το τίμημα; H αποδοχή της προσωπικής θυσίας. O καρπός; O αλτρουισμός και η αληθινή συντροφικότητα στη ζωή.

Σε ένα σύμπαν που διαρκώς αλλάζει, είναι αδύνατο ή τουλάχιστον ασυνεπές η σταγόνα της βροχής να παραμείνει ως έχει σηματοδοτώντας μόνο την ανανέωση και την κάθαρση. Γίνεται χιόνι και ενσαρκώνει την ηρεμία και την καθαρότητα, μετατρέπεται σε αβέβαιη ομίχλη, μεταμορφώνεται σε πάγο για να υποδηλώσει τα ανυπέρβλητα εμπόδια και τις προκλήσεις… οι αλλαγές συνεχίζονται και μαζί αλλάζω κι εγώ, το εννοώ.

Πώς να παραμείνεις ο ίδιος όταν συμμετέχεις σε έναν χορό ανάμεσα στο φως και τη σκιά, σε ένα παιχνίδι ανάμεσα στην απόγνωση και την ελπίδα, που μας διδάσκει ότι ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές κατοικοεδρεύει η αναγέννηση, η ανακάλυψη, το φως; Άλλωστε, ημεταμόρφωση είναι ο τρόπος να ζούμε. Το παιχνίδι, ο τρόπος να αντιλαμβανόμαστε. Και κάθε στιγμή είσαι ό,τι καλείσαι να αντιληφθείς.

Προσωπικά, από τη στιγμή που έγινα γονιός, αντιλήφθηκα πως έγινα και πάλι παιδί. Κι όταν είσαι παιδί, δεν σταματάς να παίζεις και να κρατάς στα χέρια σου όλη τη δύναμη να μεταμορφώσεις τον κόσμο. Λες;

Μπα, δεν πειράζει… ας μην αλλάξει Ο ήλιος μου τον κόσμο. Αρκεί να προκαλέσει έστω και ένα παιδικό χαμόγελο. Αρκεί να ωθήσει έστω και ένα παιδί να αναζητήσει τον προσωπικό ήλιο του και να ανακαλύψει ότι η φύση και η ανθρώπινη ψυχή μιλούν την ίδια γλώσσα. Αυτό μου φτάνει.

Ο ήλιος μου
Λάμπρος Στεμνής
εικονογράφηση: Αγγελική Σκανδαλέλλη
Ελληνικά Γράμματα
σ. 44
ISBN: 978-960-19-1000-0
Τιμή: 11,90€

Twitter