[Πρόσωπα: Ένας άνδρας και μία γυναίκα νεαρής ηλικίας, αδέρφια]

Α: Είσαι τόσο νέα ακόμα!
Γ: Είμαι; Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δείχνω λιγότερο νέα από εκείνη. Κοίταξέ την. Πόσο όμορφη! Πώς να βγω έξω όσο υπάρχει αυτή, μου λες; Κοίτα πώς την κοιτούν οι άνδρες! Οι άνδρες μόνο την ομορφιά αγαπούν. Κι εσύ ακόμα –
Α: Εγώ, τι;
Γ: Κι εσύ το ίδιο. Κι εσύ εκείνη αγαπάς, όχι εμένα.
Α: Τι λες;
Γ: Αλλιώς, δε θα την άφηνες να μου το κάνει αυτό.
Α: Ποιο; Τι κάνει σε εσένα που δεν το κάνει και σε εμένα; Νομίζεις ότι μου αρέσουν αυτά που κάνει, ότι τα δέχομαι; Ότι τα επικροτώ; Ότι χαίρομαι που αυτός κοιμάται εδώ; Μαζί της;
Γ: Κάθε βράδυ κάνουν έρωτα. Το ξέρεις;
Α: Το ξέρω!
Γ: Πηδιούνται.
Α: Το ξέρω!
Γ: Στο κρεβάτι του πατέρα μας.
Α: Το ξέρω!
Γ: Την ακούς όταν φωνάζει από ηδονή; Αυτός την κάνει και φωνάζει. Όταν είναι πάνω της, μέσα της –
Α: Πάψε πια!
Γ: Εγώ να πάψω; Πεθαίνουμε. Μας πεθαίνει. Όπως εκείνον, δεν το βλέπεις; Την αγαπάς, αλλά εκείνη αγαπά τον εαυτό της. Κι εσύ το δέχεσαι και γι’ αυτήν προδίδεις τον πατέρα σου. Προδίδεις εμένα.
Α: Είναι θέμα ηθικής, δηλαδή;
Γ: Δικαιοσύνης. Τον προδώσαμε, γι’ αυτό είναι ανήσυχος. Άκου τα πατήματα. Ρυθμικά, πάνε κι έρχονται, διαγώνια, αυτά με θυμώνουν, όσο υπάρχουν αυτά, εγώ δεν ξεχνώ, εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω.
Α: Επιτέλους, τι θέλεις να κάνω;
Γ: Τίποτα. Δε θέλω να κάνεις τίποτα. Εγώ θα κάνω αυτό που πρέπει.
Α: Δηλαδή;
Γ: Ο πατέρας ξέρει ότι εγώ θα κάνω αυτό που πρέπει.
Α: Δηλαδή;
Γ: Ξέρεις τι. Κάθε μέρα το σκεφτόμαστε, αλλά δεν το λέμε. Το σκεφτόμαστε, αλλά δεν καταλήγουμε.
Α: Σε τι;
Γ: Στο πώς θα γίνει.
(Παύση)
Γ: Για να ηρεμήσει εκείνος. Για να ηρεμήσεις κι εσύ. Για να σταματήσουν όλα γύρω μας να έχουν τόσο βάρος. Για να προχωρήσουμε στη ζωή μας. Όσο υπάρχει αυτό το εμπόδιο, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε, δεν το βλέπεις;
Α: Εμπόδιο;
Γ: Αυτή είναι το εμπόδιο. Πιστεύεις στα όνειρα; Χθες είδα ένα όνειρο που με τάραξε. Ήμουν, λέει, σε αυτό το δωμάτιο, όπως τώρα. Όταν μπήκε ένας άνθρωπος. Δεν τον αναγνώρισα. Τον ρώτησα ποιος είναι. «Ένας ξένος», είπε. «Έμαθα ότι ενοικιάζετε το σπίτι σας». Του έδειξα ένα χαρτί κολλημένο. «Το σπίτι πωλείται», είπα, «κύριε, δεν ενοικιάζεται». Με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια. «Τα σπίτια δεν πωλούνται», είπε ο ξένος. «Δεν το ξέρεις; Τα σπίτια δεν ανήκουν σε κανέναν». (Παύση) Είπε και άρχισε να περπατά στο δωμάτιο διαγώνια μετρώντας τα βήματά του. «Γιατί μετράς τα βήματα;» είπα. Και ο ξένος: «Δεν είναι τα βήματα που μετρώ. Είναι τα χρόνια. Άκου», είπε. «Ο γιος και η κόρη μου παίζουν διαγώνια κουτσό». Στάθηκα στην άκρη του δωματίου κι άκουσα. Βήματα ρυθμικά, διαγώνια. Παιδικά γέλια, ενώ η οροφή ξέφτιζε κι έπεφτε πάνω μας σαν χιόνι. Με κοίταξε και είπε: «Τα σπίτια δεν ξεχνούν. Εσύ; Ξέχασες; Με ξέχασες;».
(Παύση)
Α: Πώς θες να γίνει;
Γ: Ποιο;
Α: Αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Αυτό που στο βάθος έχω κι εγώ. Πώς θες να γίνει;

[Απόσπασμα από το θεατρικό έργο Διαγώνια της Παναγιώτας Δημοπούλου, που έλαβε έπαινο στον διαγωνισμό «Γράψε τον μύθο σου» του The Greek Play Project και παρουσιάστηκε πρώτη φορά σε αναλόγιο στο Θέατρο Σταθμός, σε σκηνική επιμέλεια Ανδρέα Ανδρέου (1 & 2 Οκτωβρίου 2017)].

Η Παναγιώτα Δημοπούλου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Διηγήματά της και θεατρικά έργα έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους. Θεατρικά της έργα έχουν διακριθεί και παρουσιαστεί επί σκηνής: Δένδρα (eyelands, 2016), Το πάρτυ μετά το πάρτυ (7ο Pocket Theatre, 2016), Διαγώνια (The Greek Play Project, αναλόγιο, 2017), Συνάντηση στο πάρκο με ήλιο (Ιωνικό Θέατρο, 2018). Επίσης, έχουν διακριθεί τα θεατρικά έργα Πράσινη ζακέτα (Κεντρική Βιβλιοθήκη Καλαμάτας 2018) και Ας παίξουμε (ΡΙΚ, θέατρο στο ραδιόφωνο 2018).

Twitter