«Το φιλί» του Πέτρου Γκάτζια
Το ζευγαράκι είναι μικρό, μόλις έχει σχεδόν αφήσει την εφηβεία. Ίσως γι’ αυτό δικαιολογείται και αυτό το πάθος στο φιλί του. Ο νεαρός αγκαλιάζει τρυφερά την κοπέλα και τα χέρια του κινούνται δειλά προς τα κάτω. Ο Σίμος τούς παρακολουθεί από το παράθυρο. Σταμάτησαν και φιλιούνται ακριβώς κάτω από το σπίτι του.
Θυμάται τα δικά του και χαμογελάει. Τόσα χρόνια παντρεμένος, δεν σκέφτηκε ούτε μια φορά να πάει με άλλη. Μόνο τώρα, ηλικιωμένος πια, του καρφώθηκε αυτή η τρελή ιδέα. Και όχι με καμιά μικρούλα, αλλά με τη Μαρία, τον εφηβικό του έρωτα. Βλέποντας το ζευγαράκι, θυμήθηκε τα δικά του χείλη και τα χείλη της. Τα χέρια του που ανεβοκατέβαιναν αχόρταγα και τη σάρκα της που τελικά δεν γεύτηκε.
Είδε τη φωτογραφία της στο Facebook και του άρεσε. Δεν είχε αλλάξει και πολύ, παρατήρησε – όσο βέβαια είναι εφικτό κάτι τέτοιο. Εκείνος όμως; Είχε αλλάξει;
Η Μαρία τού έγραψε πως αν τον έβλεπε στον δρόμο θα τον ξεχώριζε αμέσως. Μετάνιωσε που τον άφησε τότε; Θα ήταν καλύτερα αν παρέμεναν μαζί; Μήπως οι εμπειρίες που ακολούθησαν τους έκαναν και τους δυο καλύτερους;
Όπως και να έχει, εκείνη είναι πλέον χήρα, χωρίς παιδιά, με άλλα λόγια δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Γι’ αυτό και ξεκίνησε με ένα επιθετικό φλερτ. Επί έξι μήνες ανταλλάσσουν μηνύματα και ο Σίμος άρχισε να νιώθει όπως τότε – όπως νιώθει τώρα το νεαρό ζευγαράκι.
Η ζωή του όμως είναι υπέροχη. Έκανε δύο παιδιά, τα οποία με τη σειρά τους έκαναν και αυτά παιδιά, και νιώθει ότι είναι ακόμη ερωτευμένος με τη γυναίκα του. Κάθε μεσημέρι μάλιστα εγκαταλείπει μόνο του το καφέ του, σε μια γλυκιά γειτονιά της Αθήνας, και επιστρέφει στο σπίτι για να φάνε οι δυο τους. Οι γείτονες γνωρίζουν αυτή την ιδιαιτερότητα και έτσι το μαγαζί για περίπου δύο ώρες περνά σε ένα ιδιότυπο καθεστώς αυτοδιαχείρισης. Ποτέ όμως δεν τον έχουν κλέψει. Ποτέ δεν έχει πάθει κάποια ζημιά.
Αυτή τη συνήθεια δεν την αλλάζει με τίποτα. Είναι η δήλωση του έρωτά του προς τη γυναίκα του. Καθημερινά. Όμως τι ζητάει τώρα με τη Μαρία; Χαμένη νιότη, ίσως; Μια ανικανοποίητη επιθυμία, που τον έχει στοιχειώσει;
Η πρόσκλησή της ήταν ξεκάθαρη: «Μένεις στην Αθήνα, μένω πια στην Κόρινθο. Να συναντηθούμε στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης, ξέρω ένα καφενεδάκι στην παραλία».
Για εκεί οδηγούσε τώρα. Πρωί πρωί. Ήθελε να επιστρέψει το μεσημέρι για φαγητό. Γνώριζε πως αν δεν το έκανε, τότε η γυναίκα του θα κινούσε γη και ουρανό. Αρχικά θα σκεφτόταν μήπως έπαθε κάτι, αλλά μετά ίσως πονηρευόταν. Πώς το είχε πει ο Κούντερα; Η γυναίκα μαθαίνει όπως τη συνηθίσεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων.
Η Μαρία τον περίμενε ήδη στο καφενέδακι. Μια εξηντάρα που δεν είχε συμβιβαστεί καθόλου με την ηλικία της.
«Κάτσε», του είπε, λες και τον είχε ξαναδεί χθες. Αυτή η οικειότητα των χρόνων, των πρώτων χρόνων της ζωής μας, που δεν μας αφήνει ποτέ με κάποιους ανθρώπους. «Σε παίζω ένα ταβλάκι», συνέχισε, ίσως για να σπάσει τον πάγο, αλλά ο Σίμος μόνο αυτό δεν περίμενε να ακούσει. Στο μυαλό του είχε μια ρομαντική απόδραση ωρών σε πρώτη φάση, και μετά έβλεπε.
Κάθισε απρόθυμα και άρχισε να παίζει. Εκείνη δεν τον κοιτούσε καν. Δεν άνοιξε το στόμα της να πει μια κουβέντα για το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον. Έριχνε μόνο τις ζαριές και έπαιρνε τις παρτίδες τη μία μετά την άλλη.
Φορούσε μαγιό μέσα από το φόρεμά της χωρίς το σουτιέν και κάθε τόσο η τιράντα έπεφτε στο πλάι, αποκαλύπτοντας περισσότερο τον ώμο της και μέρος του στήθους της.
Καλά κρατιέται, σκέφτηκε ο Σίμος. Και μετά δεν ξεκολλούσε το βλέμμα του από το τατουάζ στο μπράτσο της. Ένα φίδι και ένας καρπός, σαν τον απαγορευμένο. Πάντα ήταν άπιαστη, είπε από μέσα του. Και παραμένει άπιαστη...
«Γιατί με κάλεσες;» τη ρώτησε.
«Γιατί αφήσαμε μια παρτίδα στη μέση», του απάντησε με νόημα.
«Τότε θα πρέπει να την ολοκληρώσουμε...»
«Θα δούμε...»
Και τότε έσκυψε και τη φίλησε. Απαλά στα χείλη. Το χέρι του κινήθηκε φευγαλέα πάνω από το γυμνό της στήθος. Τον φίλησε και εκείνη με πάθος, αλλά τραβήχτηκε γρήγορα και ετοιμάστηκε να ρίξει ξανά τα ζάρια, λες και δεν συνέβη τίποτα.
«Αν ρίξω εξάρες, μένεις και παρατάς τα πάντα. Αν ρίξω ντόρτια φεύγεις και μένεις μόνο με το φιλί», είπε.
Έπειτα έφτυσε τη χούφτα της, κοίταξε τον ουρανό, κούνησε τα ζάρια και τα έριξε μέσα στο τάβλι. Ο Σίμος δεν ήθελε να κοιτάξει. Δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι η πορεία μιας ζωής μπορεί να αλλάξει τόσο γρήγορα, με μια ζαριά. Τζόγος όμως δεν είναι η ζωή;
Τα ζάρια έπεσαν με κρότο στο ξύλο. Κύλησαν βασανιστικά και έδειξαν τριάρες. Έπρεπε να επιλέξει όμως, έστω και έτσι. Η Μαρία τον κοίταξε κατάματα. Ίσως δεν περίμενε και αυτή ένα τέτοιο αποτέλεσμα και έδειχνε περιέργεια για το ποια θα μπορούσε να ήταν η αντίδραση του Σίμου.
Εκείνος ανασηκώθηκε και πάλι. Τη φίλησε πιο γλυκά και πιο παρατεταμένα στα χείλη και έπειτα αντί να καθίσει, παρέμεινε όρθιος.
«Θα μείνω με το φιλί», της είπε. Γύρισε την πλάτη και έφυγε.
Ίσα που προλάβαινε να φάει με τη γυναίκα του το μεσημέρι...
