«Πυρακτωμένες μέρες» της Ελένης Λαδιά
Ο πρώτος τίτλος ήταν τελετουργικές μέρες, γιατί τα βήματα ήταν προσεκτικά, όπως όταν περπατάς σε αμμουδερό ακρογιάλι. Κι όχι μόνον ο βηματισμός αλλά κι όλες οι κινήσεις του σώματος, με μέλη ευλύγιστα, σαν την κούκλα που κρεμάς στον τοίχο ή στο ταβάνι. Μετά άρχισε ο καύσων, που μας ειδοποιούσε για την εμπειρία της κόλασης, κι οι κύκλοι της ζωής μας έγιναν ασφυκτικοί. Νερό και ύδωρ και ξανά ύδωρ και νερό, παγωμένα και τα δύο έρρεαν από μία αρχαία κρήνη, αλλά δεν ξεδιψούσαν τον άνθρωπο. Το σπίτι έκαιγε, μολονότι είχα αναμμένα δύο κλιματιστικά και τον ανεμιστήρα. Μία υποψία δροσιάς πλανιόταν, που χανόταν αμέσως. Δεν μπορούσες να ανοίξεις θύρες και παραθύρια, γιατί κύματα πυκνής ζέστης έρχονταν από έξω. Είχα βρεγμένη πετσέτα στο κεφάλι μου, την στιγμή που ακούστηκε το κουδούνι της εξώθυράς μου. Άνοιξα και μπήκε σχεδόν βιαστικά, εξαθλιωμένος από τον καύσωνα, ένας όμορφος άνδρας. Τον αναγνώρισα αμέσως από την περικεφαλαία του. Ήταν ο κορυθαίολος Έκτωρ με τον κυματιστό λόφο της περικεφαλαίας του. Δεν ξαφνιάστηκα από την παρουσία του, ήταν σαν να τον περίμενα μέρες τώρα... Μόλις μπήκε στο σπίτι, έβγαλε τα άρματά του και κάθησε να ξεκουρασθεί.
«Νερό παρακαλώ, καίγομαι», εκλιπάρησε. «Ούτε το δόρυ του Αίαντος δεν θα είναι τόσο τρομερό, όσο η δίψα μου». Του έδωσα ένα μεγάλο ποτήρι με κρύο νερό, που αφού ήπιε, το περιεργάστηκε. «Τι είναι αυτό;» με ρώτησε δείχνοντάς μου το σκεύος.
«Ένα δέπας», του απάντησα. «Βεβαίως, εσείς οι ομηρικοί ήρωες με το δέπας πίνετε οίνο, μελιηδή μάλιστα, αλλά δεν κάνει να πιεις σε τόση ζέστη». Συμφώνησε κουνώντας καταφατικώς το κεφάλι. «Από πού έρχεσαι;» ρώτησα.
«Από την πυρπολημένη Τροία. Εκεί να δεις χιλιάδες καύσωνες ενωμένους σαν ένας αστερισμός. Όμως κι εμείς στείλαμε το καιόμενον πυρ στις νήες των Αχαιών. Κι εσύ ποια είσαι και δεν με φοβάσαι; Τρωαδίτισσα;»
«Είμαι από το εχθρικό στρατόπεδο», απάντησα με θάρρος.
«Ναι, βεβαίως, κι εσείς οι Αχαιοί είσθε ατρόμητοι στην μάχη. Μοιάζετε με μας τους μεγάθυμους Τρώες!»
Χαμογελάσαμε συγχρόνως. Εγώ ήξερα τόσα για την ζωή του, ενώ αυτός αγνοούσε την δική μου. Αυτός ήταν ο γενναίος αρχηγός των Τρώων, ο καλός πατέρας και ο θαλερός παρακοίτης, όπως μας εκμυστηρεύτηκε η γυναίκα του. Τον έβλεπα καθισμένο να σκουπίζει με τα χέρια του τον ιδρώτα που κυλούσε στο μέτωπό του και του έδωσα μία πετσέτα. Σκουπίστηκε προσεκτικά κι ύστερα με ευχαρίστησε.
«Έκτωρ», είπα τότε, «εσύ δεν είδες τον εκπόρθηση του Ιλίου. Είχες πεθάνει. Ήμουν κι εγώ στην κηδεία σου. Και τώρα, τώρα πώς είσαι ζωντανός μετά από τόσους αιώνες;»
Έκανε πως δεν άκουσε τα λόγια μου. Με ρώτησε όμως αν είδα την Τροία. Ναι, την είχα δει στον παρόντα χρόνο, σε ένα ταξίδι μου, περπάτησα στα ερείπιά της και με το βιβλίο στα χέρια διάβασα για την ομηρική Τροία, του απάντησα. Από πάνω φαινόταν η θάλασσα, ο Ελλήσποντος, κι ο σύντροφος του ταξιδιού μού είχε πει: «Δεν μένει παρά να δούμε και τις νήες των Αχαιών». Ήμασταν κι εμείς Αχαιοί, Έκτωρ, και φεύγοντας από την σημερινή τοποθεσία της Τροίας, ένα θαυμάσιο αεράκι μάς συνόδευσε.
Αιφνιδίως, ο καιρός άλλαξε· μία φυσική εναντιοδρομία συνέβη· ο Έκτωρ κι εγώ κοιταχτήκαμε απορημένοι. Άρχισε μία καταρρακτώδης βροχή με αστραπές και κεραυνούς. Ο δρόμος της γειτονιάς μου μετατράπηκε σε παραπόταμο του Σκαμάνδρου. Ξεχείλισε και παρ’ ολίγον να φτάσει στα παράθυρα. Τότε σαν από μία τοιχογραφία άρχισαν να φαίνονται τα μελανόπρωρα πλοία των Αχαιών, τρόμαξα στην αρχή.
«Έκτωρ, το βλέπεις αυτό; Πώς έγινε; Έφτασε το νερό του τρωικού ποταμού στην γειτονιά μου;»
«Όχι βεβαίως», μου είπε. «Όλα αυτά είναι γεννήματα φαντασιώσεων μιας γηραιάς κυρίας που διάβαζε επιμελώς την Ομήρου Ιλιάδα».
