«Δεν μπορείς να περιμένεις για πάντα τη Μούσα… (Νικ Χόρνμπι)» του Πέτρου Γκάτζια
«Αξίζει τον κόπο;» Αυτό είναι το ερώτημα που απευθύνει συχνά ο Νικ Χόρνμπι στον εαυτό του, όταν γράφει κάτι καινούργιο. Θεωρεί ότι η απάντηση είναι αυτή που ορίζει τη συνέχεια ή, μάλλον, είναι αυτή που ορίζει εάν θα πρέπει να ξεκινήσει να γράφει μια ιστορία.
Όταν άρχισε να γράφει, αντέγραφε προτάσεις από διάσημα έργα του Χέμινγουεϊ, για να νιώσει, όπως λέει, την ηδονή των λέξεων που ένιωσε ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας. Με άλλα λόγια, πώς μπορεί να αισθανθεί κανείς όταν βάζει στο χαρτί τέτοιες προτάσεις.
Άλλωστε, ο Χόρνμπι είναι υπέρ της καθημερινής εργασίας καθώς, όπως σχολιάζει καυστικά, θα πρέπει ένας συγγραφέας να εξασκείται. Η Μούσα δεν μπορεί να τον επισκέπτεται κάθε φορά, χρειάζεται και η άσκηση. Ο ίδιος πάντως έχει ένα μάλλον βαρετό ωράριο. Διατηρεί ένα γραφείο, στο οποίο πηγαίνει από τις 9.30 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ. Δουλειά γραφείου, όπως το αποκαλεί. Κάνει μόνο ένα διάλειμμα, αργά το μεσημέρι.
Γι’ αυτόν, παρ’ όλα αυτά, η έμπνευση είναι κάτι που έρχεται, προτού αρχίσει να γράφει. «Αρχίζω να σκέφτομαι ότι η όρεξη για τα βιβλία είναι η ίδια με την πείνα. Το μυαλό μας χρειάζεται το ισοδύναμο μιας σαλάτας, μιας σοκολάτας, του κρέατος με τις πατάτες».
Τι απαντά όμως στο ερώτημα για το ποιο βιβλίο θα έδινε ως δώρο; Εδώ ακριβώς είναι και το μεγάλο πρόβλημα. Το βιβλίο που εσύ προτείνεις, μπορεί να είναι δεσμευτικό έως αποκρουστικό για τον αποδέκτη του. Με άλλα λόγια, γίνεσαι στόχος για τις επιλογές σου. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Ελεύθερη επιλογή για πολλά πράγματα.
Μια άγνωστη ιστορία για το τέλος: τα πρώτα χρόνια που ασχολήθηκε με τη συγγραφή, ο Χόρνμπι δεν κέρδιζε ούτε μια δεκάρα από τα γραπτά του. Ήταν νεαρός μάλιστα όταν τον απέρριψε μια δημοσιογράφος του BBC για μια δουλειά που είχε καταθέσει. Το ίδιο συνέβη πάλι από την ίδια, σχεδόν 25 χρόνια αργότερα.
Το συμπέρασμα: Μην το βάζεις κάτω! «Εάν δεν σταματάς μπροστά στους φόβους σου, τότε είσαι γεννημένος συγγραφέας». Τάδε έφη Νικ Χόρνμπι.
