Φωτογραφία: Αλέξιος Μάινας / Alexios Mainas

ΣΥΜΠΥΚΝΩΣΕΙΣ

Το σκοτάδι δε με τρομάζει 
έχω κατακτήσει 
τον έρωτα του απόλυτου. 
Στην αόρατη πίσσα 
ανθίζουν αισθήσεις 
απ’ την ενσωμάτωση της ύλης 
με τη φαντασία 
κι ανακουφίζεται ο λυγμός 
απ’ τα δεσμά του. 
Το φως μήτε που μ’ ανησυχεί 
έχω ενσωματωθεί 
στη γύμνια της αλήθειας.

Το τρεμόπαιγμα του καντηλιού
εκείνο τρέμω
καθώς ίσκιοι χορεύουν  
ο νους σφυροκοπά  
αλλάζοντας τις διαστάσεις  
των πραγμάτων  
τ’ ακροδάχτυλα μουδιάζουν  
αναζητώ το χνότο  
τη μυρωδιά του οικείου  
να σωθώ.  

Δεν ασπάζομαι το έμβλημα του Φοίνικα.
Δεν σκιάζομαι το απόλυτο
ούτε τη γύμνια
αλλά το ημίφως.  

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΕΙΡΗΝΗ

Πλανήθηκα  
οριζόντια και κατακόρυφα
παρασύρθηκα
από χείμαρρους εκδοχών
με απρόοπτα
έπιασα πάτους  
ξαναϊδρύθηκα  
πολιτεία βουβή
οι δρόμοι μου 
με ιλιγγιώδεις στροφές
μέχρι που απόκτησα  
ανάστημα αντίληψης
συνείδηση
πως δεν θα καταφέρω
όσο κι αν το θέλω
να πλύνω και να σιδερώσω
της αδικίας  
τα ματωμένα σεντόνια. 

Οι τέφρες κρύβουν
κι αναμμένα κάρβουνα
μυστικό
γραμμένο στο μέτωπο
παραβλέπεται 
πάντα επιτηδευμένα.

ΣΤΑΣΕΙΣ ΨΑΛΜΩΝ 

Σιγοτραγουδά
η γυναίκα του πρωτομάστορα 
νοικοκυρεύοντας τα θεμέλια 
με τα φουστάνια σηκωμένα 
στέλνοντας αλληλούια 
κι ωδές τριγύρω. 

Στάση πρώτη. 
Φορτωθείτε αδέρφια 
μετρημένη αυθάδεια 
γνώση, αγάπη 
καλοπιστία κι εργατικότητα 
θάρρος και θράσος 
πίστη στο θαύμα. 

Στάση δεύτερη. 
Αποδεχτείτε βαθιά 
αίσθηση καθήκοντος 
αλήθεια και δικαιοσύνη 
ορίστε συνειδητά 
τον τελικό ορισμό
του εαυτού σας.

Στάση τρίτη. 
Βάλτε το χέρι στην σκανδάλη 
γι’ ασεβείς προδότες 
γι’ αχάριστους και πλάνητες 
κι αλιτήριους 
ακόμα και για εκείνους
που διαβάζουν ποίηση
αφοδεύοντας.

ΘΟΥΡΙΟΣ  

Θρήνοι μαχαίρια  
θολές κραυγές
τσακαλιών
θωρώντας το φεγγάρι
αλυχτούν
καθώς  
μια σκύλα θηλάζει
ανθρώπινο μωρό.

Τα «θα» φωτιά 
σε θώρακα γυναίκας 
απαίδευτης σε
«γόρδιους θεσμούς» 
μέσα από
θρύμμα πόθου 
γέννησε θύμα
πριν το «τυπωθήτω» 
της μοίρας του. 

Κρίση θεώρησης 
άπιαστη
ρέουσα άμμος  
ξεθωριάζει θανατηφόρους
διθυράμβους μητρότητας.  

ΠΑΡΑΘΕΣΗ 

Τα σκυλιά
της αυγής γαβγίζουν
σε οδοιπόρο
δύσβατου δρόμου
τα βήματα
σκεπάζει κουρνιαχτός
πορεία 
δίχως πισωγύρισμα
ραγδαία
συμπαντική αγωνία
αναζήτησης
λάκκου με βροχόνερο
για την κατάποση
παυσώδυνου οπίου.
Θολούρα ανοχής
στρατιές οραμάτων
αποζητούν
γωνιά ν’ αναπτερώσουν
τις λιγοστές αντοχές
κι ο πεζοπόρος
αγιάτρευτα βαυκαλισμένος
συνεχίζει
ρουφώντας κάθε στιγμή
νομίζοντας απλά
πως μπήκε 
άγριο μελίσσι
στον ύπνο του.

Ο ήλιος συνοδοιπόρος 
πυρακτωμένος ή χλωμός
σταματά το άρμα του
μοναχά 
για το τραγούδι του Φοίνικα 
κι η τέφρα του περιπατητή 
σκορπά
στους πέντε ανέμους.

Η Πόπη Αρωνιάδα γεννήθηκε στο Λημέρι Ευρυτανίας το 1961. Ζει από τα πρώτα εφηβικά χρόνια στην Αθήνα. Σπούδασε λογιστικά και παρακολούθησε μαθήματα ψυχολογίας. Εργάστηκε στον χώρο των ΜΜΕ. Έχει εκδώσει επτά ποιητικές συλλογές, ένα μυθιστόρημα και μια συλλογή διηγημάτων. Η ποιητική συλλογή Ροκέ μεταφράστηκε στα πολωνικά. Μέρος της συλλογής αυτής μεταφράστηκε από την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ κι εκδόθηκε στα αγγλικά με τον τίτλο Castling [Εκδόσεις Κοινωνία των (δε)κάτων, 2021]. Έχει λάβει διακρίσεις σε διεθνείς διαγωνισμούς ποίησης, όπως στο Mediterranean Poetry στη Ρώμη (2021), το Nikos Chadzinikolau Poetry Prize στο Πόζναν της Πολωνίας (2021), το 2ο βραβείο στον 30ό διαγωνισμό ποίησης Premio Nossideστην Καλαβρία της Ιταλίας (2014). Έργα της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, ιταλικά, πολωνικά, ουκρανικά και ρουμανικά. Είναι μέλος του Κύκλου Ποιητών, του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», της Ένωσης Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών, του Pen Greece, επικεφαλής της επιτροπής για συγγραφείς στη φυλακή. Διατελεί μέλος της επιτροπής των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας.  

Twitter