Ελένη Καραγιάννη: «Το κόκκινο τάπερ»
Όταν έφτασε στα χέρια μου αυτή η πρώτη συλλογή διηγημάτων της Ελένης Καραγιάννη ήμουν βέβαιη, διαβάζοντας τον τίτλο, ότι θα ήταν γεμάτη αγάπη όπως ένα μαμαδίστικο «κόκκινο τάπερ» και δεν γελάστηκα. Έχοντας ήδη καταπιαστεί με το παραμύθι της, Το σχέδιο του Μωβ (Ατέχνως, 2022), το οποίο συνεχίζει την επιτυχημένη του πορεία στον κόσμο του παιδικού βιβλίου, είχα μια πρώτη γεύση από τον τρόπο που σκέφτεται, από τις ιδέες της, αλλά όχι από την γραφή της για ενήλικο κοινό.
Το 2022, είχα σημειώσει: «Το καλό παιδικό βιβλίο πρέπει να το απολαμβάνει και να το ανακαλύπτει κανείς σε όλες τις ηλικίες. Να γίνεται ξανά παιδί; Ναι, να γίνεται ξανά παιδί, αλλιώς δεν μπορεί να κάνει την υπέρβαση με την φαντασία του». Αυτό ακριβώς συμβαίνει «ανοίγοντας» και το κόκκινο τάπερ· η Ελένη Καραγιάννη μάς οδηγεί στην υπέρβαση μέσα από το νήμα όχι μόνο της φαντασίας που εκπληροί η γραφή, αλλά και της αγάπης που υποστασιάζεται στους ήρωές της. Πολλές φορές μέσα από τις μικρές ιστορίες ο αναγνώστης γίνεται ήρωάς της, πονάει, θλίβεται, ελπίζει. Έχει ζήσει τέτοιες στιγμές. Κι αν όμως δεν έχει ζήσει, ω… είναι τόσο τρυφερή η γραφή της, που στο τέλος θα πειστεί ότι έχει ζήσει, θα φανταστεί ότι έχει ζήσει, θα ταυτιστεί μέσα από την συγκίνηση.
Κοιτά με σύγχρονη ματιά το παρελθόν και το παρόν, διαπλέκοντας την πίκρα με την κατανόηση, τον φόβο με το χιούμορ, την αγωνία με το παράλογο, την ζωή με τον θάνατο.
Οι μικρές ιστορίες, η μικρή φόρμα, απαιτούν ιδιαίτερο ταλέντο στην ανάπτυξη και αιχμηρότητα στην αφήγηση. Κανένας πλατειασμός. Δεν γράφω ταχύτητα, γιατί μπορεί οι ιστορίες και οι ήρωες να μην τρέχουν, μπορεί η πλοκή να μην τρέχει, να μην υπάρχει καν χρόνος ή ο χρόνος να διαρκεί μια αιωνιότητα, δεν χρειάζονται πολλές λέξεις γι’ αυτό, αρκεί ο νους και η πένα του συγγραφέα, στην περίπτωσή μας της συγγραφέα, να έχει την ικανότητα να στάξει το μελάνι του άλλοτε στην καρδιά κι άλλοτε στο μυαλό. Η Ελένη Καραγιάννη το κάνει αυτό χωρίς πολλά λόγια, ξεκινώντας μάλιστα από το σημείωμά της «Σε θέση προλόγου», το οποίο εμένα με δάγκωσε στα βάθη της ψυχής και μου αποκάλυψε γιατί η συγγραφέας, ένα κοτοπουλάκι που μεγάλωσε και έγινε μια κότα που γεννούσε χρυσά αυγά, περνώντας μέσα από το κοινό (μας) βίωμα της ασθένειας ξεκίνησε για την μεγάλη περιπέτεια της συγγραφής.
Σε αυτήν την περιπέτεια η Ελένη Καραγιάννη κοιτά με σύγχρονη ματιά το παρελθόν και το παρόν, διαπλέκοντας την πίκρα με την κατανόηση, τον φόβο με το χιούμορ, την αγωνία με το παράλογο, την ζωή με τον θάνατο και γύρω μικρά και μεγάλα περιστατικά καταγεγραμμένα εν είδει ημερολογίου να θίγουν με τον πιο απλό τρόπο ζητήματα που μας απασχολούν, σύγχρονες αγωνίες αλλά και προκλήσεις, μα και μυστικά που η ζωή αποκαλύπτει πως μπορεί να γλυκάνει και να απαλύνει η αγάπη, η σκέψη της μάνας, ένα κόκκινο τάπερ με παστίτσιο, μια προσευχή…
Ανοίγοντας το «κόκκινο τάπερ» θα διαπιστώσετε πως η συγγραφέας του έφτιαξε ιστορίες όχι μόνο για να διαβαστούν. Μπορούν να θεαθούν και μέσα από τον φακό μιας κάμερας, είναι, ας πούμε, στιγμιότυπα ζωής ή και ταινίες μικρού μήκους, μεγάλης όμως συγκίνησης και ανθρωπιάς, στην ανάγνωση των οποίων θα επανέλθετε αρκετές φορές. Θα δακρύσετε, θα θυμώσετε, θα απολαύσετε, θα γελάσετε, θα κατανοήσετε, θα θυμηθείτε… Σε καιρούς ανάλγητους, νομίζω, είναι κάτι που το έχουμε ανάγκη.
Το κόκκινο τάπερ
Μικρές ιστορίες
Ελένη Καραγιάννη
Εκδόσεις Γραφή
138 σελ.
ISBN 978-618-5638-80-1
Τιμή €9,54
